Mombrain is aan
Nou nou, sinds ik twee weken geleden weer aan de slag ben gegaan, voelt het als een uitdaging. Mijn gedachten lijken allemaal te zweven als wolken. Ik kan me niet goed focussen, dingen vliegen langs me heen en mijn brein lijkt steeds op vakantie te gaan. Niet bepaald handig om tijdens een vergadering te realiseren dat ik er totaal niks van begrijp. En die gebroken nachten (twee keer 's nachts voeden) helpen ook niet echt. Daardoor voel ik me vaak net zo energiek als een uitgeknepen citroen.
Op dit moment ben ik echt aan het worstelen met de grote levensvragen: wat voor soort moeder wil ik eigenlijk zijn? En wat voor moeder bén ik, met twee jongens? Met een 36-urige werkweek en een druk gezin is het soms net alsof ik op een survivaltocht ben beland. En alsof dat nog niet genoeg is, merk ik ook dat mijn huidige werk me niet echt prikkelt. Misschien moet ik nog mijn draai vinden, of misschien moet ik gewoon een compleet nieuwe route inslaan. Maar welke baan combineert nou goed met kinderen? Ik geef ook nog steeds borstvoeding, wat ervoor zorgt dat ik me soms net zo wapperig voel als een vlag in de wind.
Echt, ik ben momenteel op zoek naar mijn innerlijke TomTom. Ik blijf maar vertrouwen op het idee dat het allemaal wel duidelijker zal worden met de tijd. Man oh man, als moeder wordt er echt van alles van je gevraagd!
Hoe waren jouw eerste weken na verlof?
