Adieu speentje!
Mijn zoon van twee is van zijn speentje af! En wat ik had verwacht, bleek totaal niet het geval. Ik hoorde van andere moeders om mij heen dat het afscheid nemen van een speentje ontzettend moeilijk kan zijn. Maar gelukkig bleek dit bij mijn zoontje Tijmen, net twee jaar oud, helemaal niet het geval te zijn.
Op een avond bleef hij herhalen: "Au, pijn mond, speen weg! Speen prullenbak." Die avond heb ik de speen weggehaald en niet meer teruggegeven. Ik begreep niet helemaal wat er aan de hand was. Misschien had hij last van doorkomende tanden? Of had hij iets te heet gegeten? Misschien zat er een scherp stukje brood in zijn gehemelte? Hoe dan ook, die avond sliep hij pas om 22.30 uur, omdat hij natuurlijk echt even moest wennen zonder speen. Maar de volgende avond zei hij zelf heel resoluut: "Nee, geen speen! Speen is in de prullenbak." En wonder boven wonder sliep hij die avond gewoon goed, om 19.30 uur. En vanaf dat moment hebben we hem nooit meer een speentje gegeven. Het was zo fijn dat het zo gemakkelijk is gegaan.
Mijn andere zoontje, Laurens, nu zes maanden oud, wilde vanaf de geboorte al geen speentje. Dat vond ik wel een beetje jammer, want voor heel kleine baby's kan een speentje echt troost bieden, vooral bij het in slaap vallen. Daar moest ik echt aan wennen, maar aan de andere kant was het ook weer fijn dat ik hem het niet hoefde af te leren. Al ging dat dus verrassend goed bij mijn oudste zoontje.
Hoe ging dat bij jou? Heb jij ervaring met het afleren van de speen, of weigerde jouw kindje vanaf het begin al een speentje?
